DE KLASGENOOT
‘Hou je arm wat verder van je lichaam. En wat losser. Ja, zo is het goed! Oké, en nu draai je je om met je lichaam naar de muur. Kijk maar naar mij over je schouder. Schud je haar eens los. Ja, zo. En nu…’
De instructies van haar klasgenoot fotografie bleven maar komen, zijn fototoestel klikte in een ranzendsnel tempo en de studiolichten hadden haar ondertussen al meer dan eens bijna verblind. Waar Chloé in het begin nog wat onwennig en houterig was geweest, volgde ze nu zonder nadenken zijn instructies.
Hoe lang waren ze al bezig ondertussen? Een half uur? Drie kwartier? En hij leek nog lang geen aanstalten te maken om er mee op te houden.
‘Ik ben eigenlijk wel aan een pauze toe.’ gaf ze dan ook aan.
Geoffrey gluurde met toegeknepen ogen naar haar boven zijn fototoestel. ‘Hoezo, pauze? We hebben nog zoveel werk!’
De opdracht die ze dit keer van hun leraar fotografie hadden gekregen was inderdaad best pittig. Dertig foto’s verwachtte hij en stuk voor stuk van de hoogste kwaliteit: haarscherp, verrassende poses… Het zou vast nog een hele tijd duren voor Geoffrey voldoende foto’s van haar had genomen, om er vervolgens 30 uit te kiezen die hij zou gaan bewerken met Photoshop.
Chloé had heel erg getwijfeld toen Geoffrey haar vroeg of zij model voor hem wilde zijn voor deze opdracht. En ze had hem eigenlijk ook verschillende keren gezegd dat hij iemand anders moest zoeken. Maar weken achter elkaar was hij er tijdens de pauze van de avondles portretfotografie weer over begonnen. Dat hij nog niemand had, en dat hij toch echt snel aan die opdracht moest beginnen, wilde hij een goed resultaat kunnen neerzetten.
Na de zoveelste smeekbede had ze uiteindelijk toch maar toegegeven. Maar ze had er meteen heel wat voorwaarden aan gekoppeld: zij zou de kleren kiezen die ze zou aandoen voor de shoot (witte blouse, zwarte leren broek, en héél erg hoge hakken), ze mocht poses weigeren en – héél belangrijk – hij moest achteraf met Photoshop al haar kleine imperfecties bijwerken: dat bruine moedervlekje onder haar lip moest weg, haar tanden mochten best wat witter, ze mocht wat groter lijken (ja, ook dat kan je met Photoshop, hoe fantastisch toch!)…
Geoffrey had met alles ingestemd en had haar de volgende dag al laten weten wanneer ze de studio van een bevriende fotograaf mochten gebruiken voor de opdracht. Ze kon niet meer terug.
‘Vijf minuten pauze. Toe! Ik ben helemaal verkrampt. En mijn voeten zijn dit soort schoenen helemaal niet gewend!’
Geoffrey keek even naar de display van zijn fototoestel. ‘Oké, dan’, mompelde hij. ‘Ik geloof dat mijn batterij toch aan vervanging toe is.’
Hij liep naar zijn fototas, terwijl Chloé vlug een koffietje ging halen in het keukentje dat grensde aan de studio. Toen ze terugkwam, zag ze dat Geoffrey de foto’s al op zijn laptop had overgezet en een eerste selectie aan het maken was. Nieuwsgierig keek ze over zijn schouder mee naar de beelden. Ze hield er eigenlijk helemaal niet van om zelf op foto’s te staan, ze stond liever aan de andere kant van het fototoestel. Maar ze moest toegeven dat haar klasgenoot best wel talent had. De foto’s waren niet slecht.
‘Tevreden?’ vroeg ze.
‘Ja, ik wel. Jij?’
‘Nog wat werk aan in Photoshop’, glimlachte ze met een knipoog.